Giden Yol...

Sessizce dağılan bir kalabalığın içinde ufak bir kedinin ürkek ama nerede duracağını bilen aptal cesaretine tanıklık ettim bugün. Sağ ayağını nereye atacağını bilmeden havada tutarak yolun bir ucunda duruyor bu hayvan, karşıya geçmek için doğru zamanı kollayan bir tavrı var, mükemmel anı bulmak istiyor, buluyorda tam zamanında. İnsanların arasında bir çıplak kral. Biri onu farkedipde ayağını yerde hızlıca vurana kadar en acımasız katil o, en güçlüsü habitatında, en cesuru. Hızlı adımlarla ses çıkaran adamdan uzaklaştıkça özlemini duyduğu yerde olamamak pahasına bir çimenlik bulup yatıyor sere serpe, bir diğerinden habersiz yanında...



Kandırılma korkusunu sezdim bugün, her ne şekilde olursa olsun anlamadığı bahanelerinin ardına sığınan biri olmak istememeli kimse. Çaresiz kalmak pahasına verilen güveni geri alıyor benden, elinde bi meşe yaprağıyla yağmur altında kalan aptal aşık oluyorum aniden, kaderimi kestiremediğimi düşünerek yaptığı yanlışların farkında değil belkide. Zamanın geçtiği yöne doğru yokuş aşağı kayıyor gözlerimin önünde, en azından öyle olmak istediğini bana göstermesi gerektiğini düşünüyor. Diyojen'in feneri gibi yanıyor egosu kendi kendini kanla beseyerek ve bunu görmediğimi düşünerek beni aptal olduğum konusunda kendi aptallığını gölgede bırakacak denli ikna etmeye çalışıyor. Ve tam asla bundan sonra bulunupta söylenebilecek söz olmadığını düşündüğüm bir anda karşıma beynamaz tereddütletiye çıkıyor aniden. Karşı konulamaz olduğunu düşünmesinin nedenlerini bir bir sıralıyor, kafası kumda bi devekuşu olduğununu bilmiyor belli ki. Kendi yalanlarının arkasında duracak cesareti bile yokken küçük dağları kendinin yarattığından emin nedense. Ve sanki ben, karşısına çıkan aptal bir yaramaz çocukmuşum gibi ince bir alayla söylüyor bunları.



Kendi yaralarımdan akan kan hep aynı yere damladı, hep üstüne basıldı ve gidenler arkasında iz bıraktı farketmeden. Şimdi yaram kapandı belkide, izleri takip edersem bulacağımı da biliyorum, karşımda titreyen dizlerle belki, belkide köşeye sinmiş bir kedinin siniriyle bekleyen birini bulacağımı. Peki ne olacak? Birikmiş bir öfkenin ona vereceği acı yetecek mi buruk bi maziye? Af dilemesine izin mi vereceğim, kendimi ondan daha dirayetsiz kılarak? Sünger mi çekeceğim değerinden fazasını körlemesine vererek?



Kendi gölgemi yalancı çıkaranları görüyorum artık, sevemediği onca hatırasını usturayla zihninden ayıranları tanıyorum. Kot kafama sokamayacağımı biliyorum, belkide asla uslanmayan bir evliyanın manasız huzurunu alamayacağım. Şimdi kendi kendime soruyorum bir bakıma, yaşamaya dermanımın kalmadığı onca mutluluğun faillerini bulmak mı asıl sonuç, yoksa bir sonucun olmadığını bilerek gittiğim onca yol mu asıl tadını bilmediğim mutluluklarım...